Masowa stabilizacja - metoda firmy Allu

Rafał Wielechowski, RENOX sp.j.

7 powodów, dla których Twoja Firma powinna być w Internecie

Tomasz Łucek, Wydawnictwo INŻYNIERIA sp. z o.o.
Trener odpowiedzialny za opracowanie oraz prowadzenie szkoleń z zakresu marketingu, trade marketingu, programów lojalnościowych, merchandisingu, new product development. Specjalista z dziedziny m.in. zarządzania, konsultingu, doradztwa strategicznego.

Wpływ czasu na wzrost oporów tarcia w dwóch sytuacjach inżynierskich
W referacie omówione zostaną sytuacje inżynierskie, w których może nastąpić istotny wzrost oporów tarcia związany z czasem:
- sytuacja 1 – mikrotunelowanie – wstrzymanie prac wiertniczych powoduje gwałtowny wzrost oporów tarcia,
- sytuacja 2 – żelbetowe pale prefabrykowane lub wiercone – wzrost nośności pala po upływie pewnego czasu.
Technologia mikrotunelowania polega na instalacji rurociągu w gruncie z wykorzystaniem tarcz mechanicznych, które urabiając grunt, przeciskane są z komory startowej w kierunku komory odbiorczej z wykorzystaniem stacji siłowników głównych oraz stacji siłowników pośrednich. Podczas wykonywania mikrotunelowania stacja siłowników głównych, znajdujących się w komorze startowej, generuje siłę przeciskową zależną od oporów tarcia na pobocznicy oraz od ciśnienia czołowego w przodku wyrobiska. Rodzaj gruntu (spoisty, niespoisty), jego parametry geotechniczne oraz materiał, z którego wykonana jest rura, determinuje wielkość współczynnika tarcia pomiędzy pobocznicą i gruntem, a to z kolei wpływa na wielkość siły przeciskowej. Tarcza mikrotunelowa wykonuje rozwiert gruntu o 20–30 mm większy niż średnica rury przeciskowej, a przestrzeń powstająca pomiędzy rurą i gruntem, nazywana przestrzenią pierścieniową, wypełniana jest zawiesiną bentonitową (płuczką wiertniczą) w celu redukcji oporów tarcia. Tłoczenie zawiesiny bentonitowej odbywa się w sposób ciągły za pośrednictwem rur wyposażonych w dysze z zaworem zwrotnym. Wtłaczanie zawiesiny w przestrzeń pierścieniową ma bezpośredni wpływ na wielkość współczynnika tarcia.

Krzysztof Michalczuk, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydziału Inżynierii Środowiska w specjalizacji Inżynieria Wodna oraz Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska SGGW w Warszawie, na którym jest obecnie uczestnikiem studiów doktoranckich w Zakładzie Geotechniki. Od kilkunastu lat pracuje przy realizacji obiektów budownictwa podziemnego z zastosowaniem m.in. zmechanizowanych tarcz TBM oraz technologii mikrotunelowania. Posiada uprawnienia budowlane do projektowania i do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej.

Warbud innowacyjnie – redukcja parcia gruntu na ścianę oporową za pomocą bloków z polistyrenu EPS
W wyniku prowadzenia prac na budowie Forum Radunia w Gdańsku firma Warbud napotkała problem dot. możliwości kontynuacji budowy ze względu na konieczność zasypania gruntem jednej ze ścian zewnętrznych tunelu kolejowego, usytuowanej wzdłuż dolnej krawędzi istniejącej skarpy w sytuacji, gdy ściany nie zostały jeszcze rozparte stropem. Zagadnieniem do rozwiązania było zaprojektowanie ściany oporowej, która docelowo miała być skrajną ścianą tunelu kolejowego wzdłuż czynnej magistrali kolejowej. Zaproponowano zastosowanie lekkiego wypełnienia z bloków z polistyrenu EPS do zmniejszenia parcia na ścianę żelbetową. Zastosowano wykonanie odciążenia ściany przy użyciu bloków EPS w dolnej części i gruntu zbrojonego w górnej części. Na podstawie opracowanego projektu wykonawczego wbudowano ponad 6000 m3 bloków EPS. Bez odciążenia ściany oporowej przy użyciu bloków EPS nie byłoby możliwe zachowanie terminów przewidzianych w harmonogramie, wręcz niemożliwe byłoby kontynuowanie prac przy wykonaniu tunelu kolejowego z powodu braku stateczności konstrukcji. Przedstawione rozwiązanie może być stosowane wszędzie tam, gdzie istnieje potrzeba szybkiego i znacznego zredukowania parcia od tradycyjnego gruntu zasypowego na konstrukcje oporowe. Jednocześnie umożliwia w 100% prowadzenie ewentualnych przyszłych prac serwisowych przy instalacjach przypowierzchniowych znajdujących się na obszarze za konstrukcją oporową.

Grzegorz Kacprzak, Warbud

Kompleksowe monitorowanie zabudowań w bliskim sąsiedztwie prac budowlanych
Rynek deweloperski stawia przed inwestorami i generalnymi wykonawcami nowe wyzwania w postaci lokalizowania inwestycji w ścisłej zabudowie miejskiej. Często bywa tak, że zakupiona działka, na której mają powstać wysokiej klasy biurowce, znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie obiektów zabytkowych, szczególnego przeznaczenia lub po prostu budynków mieszkalnych. Bezpośrednie sąsiedztwo względem budowy trwającej rok czy dwa lata przysparza mieszkańcom wielu niedogodności. Zdarza się, że prowadzone prace są przyczyną uszkodzeń okolicznych zabudowań, ale równie częsta jest sytuacja, w której realizowana inwestycja „jest adresatem” bezpodstawnych roszczeń ze strony sąsiedztwa. Jak obiektywnie stwierdzić, czy budowa była przyczyną uszkodzenia bądź awarii budynku? Czy jest możliwe, aby na czas trwania prac budowlanych ograniczyć uciążliwości z nimi związane? Skanska opracowała stosowną metodę, by sprostać temu zadaniu, o czym będzie mowa w referacie prezentowanym podczas konferencji.

Piotr Kasperek, Skanska S.A.
Kierownik robót w firmie Skanska S.A. Projektant-konstruktor z uprawnieniami bez ograniczeń do projektowania i kierowania robotami budowlanymi. Doświadczenia z biura konstrukcyjnego wykorzystuje przy realizacji oraz kontraktacji inwestycji budowlanych. Jest współautorem innowacyjnej metody kompleksowego monitorowania zabudowy w bezpośrednim sąsiedztwie prac budowlanych. Obecnie pracuje przy realizacji kompleksu biurowców High 5ive w ścisłym centrum Krakowa.

 Systemy samowiercące MINOVA MAI – możliwości i przykłady zastosowań

Joanna Gliniecka-Konieczna, Minova Ekochem S.A.
Doradca techniczny w dziale sprzedaży pozagórniczej w Minova Ekochem S.A. Absolwentka Wydziału Budownictwa Politechniki Wrocławskiej, specjalizacja: Budownictwo Podziemne i Inżynieria Miejska.

Wykorzystanie wyników monitoringu do weryfikacji szczelności obudowy wykopu i określenia oddziaływania realizowanej inwestycji na obiekty sąsiednie
Monitoring w rejonie realizowanej inwestycji może wykorzystywać wiele różnych technologii, począwszy od termomonitoringu i skaningu laserowego, poprzez różnego rodzaju tensometry i inklinometry oraz czujniki ciśnienia, a skończywszy na klasycznych pomiarach geodezyjnych. Pomiary geodezyjne wraz z dokładnościami wyznaczeń wysokości, jakie są obecnie osiągalne, pozostają wciąż najbardziej wiarygodnym źródłem informacji o przemieszczeniach, jakich doznaje podłoże i konstrukcja obiektów zlokalizowanych w pobliżu nowo powstającego budynku. Model numeryczny może być wykorzystywany do prognozowana przemieszczeń w poszczególnych etapach realizacji obiektu i pozwala na odpowiednią lokalizację punktów pomiarowych, ale powinien być zweryfikowany na podstawie wyników monitoringu geodezyjnego realizowanego już od początku budowy. W przypadku określania oddziaływania na inwestycje sąsiednie jest wymagane powadzenie monitoringu wyprzedzającego (przed rozpoczęciem inwestycji), często z wykorzystaniem nietypowych lokalizacji punktów pomiarowych wynikających z indywidualnego charakteru pracy konstrukcji. Najtrudniejszym etapem budowy jest wykonie obudowy wykopu i części podziemnej obiektu. Obudowy głębokich wykopów mogą stanowić elementy podziemnej konstrukcji budynku, np. ściany szczelinowe, ale na pewno muszą zapewnić stateczność ścian wykopu i zabezpieczyć wykop przed napływem wody gruntowej. Jeśli obudowa jest nieszczelna, głębienie wykopu połączone z odwodnieniem gruntu w obrysie ograniczonym ścianami obudowy może doprowadzić do gwałtownego napływu wód gruntowych do jego wnętrza. Jest to proces mogący spowodować wymycie gruntu przez napływającą spoza obudowy do wykopu wodę gruntową, tym samym zniszczenie jego struktury przez zjawisko erozji i sufozji które może doprowadzić do powstania przebicia hydraulicznego, a w końcu do awarii obudowy wykopu oraz odkształceń gruntu na zewnątrz wykopu. Uszkodzenie obudowy, zalanie wykopu przez wodę skutkuje dodatkowymi pracami budowlanymi, ich wydłużeniem, a nawet koniecznością zmiany projektu obiektu. Natomiast odkształcenia gruntu na zewnątrz wykopu mogą uszkodzić okoliczne budynki lub infrastrukturę podziemną i prowadzić do procesów odszkodowawczych.
Z powyższego wynika, że dokładna detekcja nieszczelności obudowy wykopu, zanim będzie on wykonany, umożliwiająca przeprowadzenie precyzyjnego doszczelnienia obudowy, ma bardzo istotne znaczenie, w kontekście uniknięcia problemów. W tym zakresie sprawdzoną metodą jest termomonitoring przecieków i procesów erozyjnych. Metoda ta jest stosowana od kilku dekad w różnych dziedzinach geotechniki. Opiera się na wykorzystaniu w badaniach relacji w procesach transportu ciepła i wody, które są procesami sprzężonymi.
W referacie przedstawiony zostanie problem niekontrolowanego dopływy wody gruntowej do głębokiego wykopu. Omówiony będzie schemat prac przy wykonaniu ścian szczelinowych oraz typowe przyczyny ich nieszczelności. Zaprezentowane będą też możliwości lokalizacji nieszczelności obudowy przed wykonaniem wykopu za pomocą pomiaru zmian położenia zwierciadła wody, jak również za pomocą metody termomontoringu. W omawianych przykładach wykorzystana zostanie analiza sprzężonego procesu filtracji i nieustalonego przepływu ciepła. Niekontrolowany dopływ wody gruntowej do głębokiego wykopu, przecieki jego konstrukcji oraz wywołane nimi procesy erozyjne są kluczowymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa głębokich wykopów i budowli z nimi sąsiadujących. Prelegent omówi też doświadczenia i wnioski z wykonanych numerycznych modeli obliczeniowych w przestrzeni 2D i 3D wybranych obiektów, odzwierciedlające lokalne uwarunkowania geotechniczne i istniejącą infrastrukturę. Przedstawi również porównania i analizy wyników monitoringu geodezyjnego oraz prognoz przemieszczeń obliczonych na podstawie modelowania numerycznego. Zaproponuje określony tok postępowania związany z konstrukcją modeli, projektem monitoringu oraz przebiegiem i weryfikacją obliczeń numerycznych. Zwróci uwagę na czynniki mające istotny wpływ na wyniki końcowe prowadzonych analiz. Omówi ponadto konieczność prowadzenia procesu kalibracji numerycznych modeli obliczeniowych z punktu widzenia praktycznego wykorzystania uzyskanych wyników.

dr hab. inż. Paweł Popielski, prof. PW, Politechnika Warszawska
Absolwent Politechniki Warszawskiej na specjalności budownictwo hydrotechniczne. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał na Wydziale Inżynierii Środowiska PW (2001), przedstawiając pracę pt. Model sufozji mechanicznej w ujęciu metody elementów skończonych. Na tym samym wydziale uzyskał stopień doktora habilitowanego (2013); praca dotyczyła oddziaływania głębokich posadowień na otoczenie w środowisku zurbanizowanym. Zajmuje stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Warszawskiej i od roku 2014 pełni funkcje kierownika Zakładu Budownictwa Wodnego i Hydrauliki. Zawodowo zajmuje się zastosowaniem zawansowanych symulacji numerycznych w problemach: geotechniki, hydrotechniki i inżynierii środowiska; oceną stanu technicznego obiektów hydrotechnicznych na podstawie prowadzonego monitoringu i zgodności danych pomiarowych z wynikami modelowania matematycznego, metodą obserwacyjną; analizą oddziaływań głębokich posadowień na obiekty budowlane i wodę gruntową w środowisku zurbanizowanym oraz ustalaniem wartości granicznych dla prowadzonego monitoringu; zastosowaniem nowoczesnych metod badań polowych (badania penetracyjne, geofizyczne, sejsmika powierzchniowa) wykonywanych na różnych etapach realizacji obiektu w celu weryfikacji parametrów materiałowych przyjmowanych w modelowaniu matematycznym; zależnościami między parametrami uzyskanymi w określonych rodzajach testów a parametrami przyjmowanymi do obliczeń i ich weryfikacją metodą analizy wstecz; wykorzystaniem nowoczesnych metod pomiarowych (np. skaning laserowy, GIS) do generacji danych i weryfikacji wyników modelowania matematycznego; uwzględnianiem w obliczeniach i analizie dotyczącej bezpieczeństwa obiektów budowlanych zmian w stosunkach wód gruntowych i zjawisk zachodzących w gruncie, a spowodowanych przez filtrującą wodę (erozja, sufozja, kolmatacja). Jest współorganizatorem i wykonawcą pierwszych w Polsce pomiarów szczelności ścian szczelinowych z wykorzystaniem metody termomonitoringu.
Jest także członkiem Sekcji Konstrukcji Hydrotechnicznych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN od roku 2003; członkiem grupy roboczej European Working Group on Internal Erosion in Embankment Dams and Their Foundations zorganizowanej przez ICOLD (International Commission on Large Dams) od roku 2009; członkiem Polskiego Komitetu Geotechniki oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Gruntów i Geotechniki od 2009 r. 

Nad, pod, 100 m i więcej, czyli rzecz o projektowaniu podziemi budynków wysokościowych i wieżowców
Podczas wystąpienia przedstawione zostaną wybrane, najciekawsze realizacje firmy Keller Polska. Prezentacja będzie bazować na 10-letnim doświadczeniu Oddziału Ścian Szczelinowych. Omówione zostaną m.in. podejmowane przez projektantów obudów głębokich wykopów próby ujarzmienia żywiołów geotechnicznych przy projektowaniu części podziemnych obiektów wysokościowych.

Bartłomiej Sieradzki, Keller Polska sp. z o.o.
Absolwent Wydziałów Melioracji i Inżynierii Środowiska Akademii Rolniczej w Poznaniu oraz Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Poznańskiej. Od początku kariery zawodowej związany jest ze spółką Keller Polska (2011 r.). Początkowo był zaangażowany w realizację zobowiązań umownych firmy. Po następnych realizacjach (Galeria Katowicka, Malta House Poznań, Kapelanka Kraków) został przeniesiony do ówczesnego Działu Projektów i Ofert Oddziału Ścian Szczelinowych. W Oddziale Ścian Szczelinowych pracuje obecnie na stanowisku doradcy techniczno-handlowego. Uczestniczy w najważniejszych projektach, jak m. in.: Q22, Wołoska Office, Warsaw Hub i Spinnaker.

Nad, pod, 100 m i więcej, czyli rzecz o projektowaniu podziemi budynków wysokościowych i wieżowców
Podczas wystąpienia przedstawione zostaną wybrane, najciekawsze realizacje firmy Keller Polska. Prezentacja będzie bazować na 10-letnim doświadczeniu Oddziału Ścian Szczelinowych. Omówione zostaną m.in. podejmowane przez projektantów obudów głębokich wykopów próby ujarzmienia żywiołów geotechnicznych przy projektowaniu części podziemnych obiektów wysokościowych.

Joanna Wędołowska, Keller Polska sp. z o.o.
Absolwentka Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Karierę zawodową rozpoczęła w fimie Jakpol, co w późniejszym czasie otworzyło drzwi do firmy Keller Polska, w której pracuje od 2010 r. W spółce Keller Polska pracuje na stanowisku projektanta w Oddziale Ścian szczelinowych. Uczestniczyła w pracach nad takimi inwestycjami, jak: tunel pod Martwą Wisłą w Gdańsku, Centrum Bankowo-Finansowe Nowy Świat czy aktualnie Warsaw Hub.

Wychylenie budynków w warunkach eksploatacji górniczej
W efekcie prowadzenia podziemnej eksploatacji górniczej powierzchnia terenu ulega m.in. nachyleniu T, które odpowiada za przejściowe, a także w określonych warunkach geologiczno-górniczych – trwałe wychylenie budynków z pionu T_b.
W referacie podane zostaną przyczyny wychyleń budynków na obszarach działalności górniczej. Ponadto przedstawione będą konsekwencje wychylenia budynków. Pierwszy aspekt statyczno-wytrzymałościowy związany jest z pojawieniem się dodatkowego obciążenia poziomego wychylonej konstrukcji od ciężaru budynku. Wpływ poziomych sił na ustrój nośny segmentu jest szczególnie niekorzystny w przypadku obiektów o wysoko położonym środku ciężkości. Oprócz dodatkowego wytężenia konstrukcji, dochodzi do wpływu momentu wywracającego, który zagraża stateczności wychylonego budynku. Drugi aspekt dotyczy niekorzystnej zmiany warunków użytkowania, związanych z wychyleniem budynku od pionu.
W wystąpieniu omówione zostaną także w sposób ogólny możliwości usuwania wychylenia budynków oraz podane będą dwa przykłady rektyfikacji konstrukcji na Śląsku. W podsumowaniu autor przedstawi wnioski dotyczące skali problemu wychylonych budynków w Górnośląskim Zagłębiu Węglowym.

dr inż. Leszek Słowik, Instytut Techniki Budowlanej, Zakład Konstrukcji Budowlanych i Geotechniki
Absolwent Wydziału Budownictwa Politechniki Śląskiej (specjalność: konstrukcje budowlane i inżynierskie). W 2015 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w zakresie budownictwa.
W 2006 r. podjął pracę w Zakładzie Budownictwa na Terenach Górniczych, a następnie w Zakładzie Elementów Konstrukcji Budowlanych i Budownictwa na Terenach Górniczych Instytutu Techniki Budowlanej na stanowisku specjalisty inżynieryjno-technicznego. Obecnie pracuje jako główny specjalista inżynieryjno-techniczny. W kwietniu 2016 r. została mu powierzona funkcja zastępcy kierownika w Zakładzie Konstrukcji Budowlanych i Geotechniki Instytutu Techniki Budowlanej.
W trakcie 11 lat pracy w ITB brał udział jako samodzielny referent lub członek zespołu (współautor merytoryczny) w ponad 120 pracach badawczo-rozwojowych o charakterze orzeczeń, opinii technicznych i ekspertyz, realizowanych głównie dla przemysłu. Ponadto występował na zlecenie sądów w charakterze biegłego instytucjonalnego w zakresie budownictwa na terenach górniczych.
Uczestniczył w projektach naukowych obejmujących: obliczeniową analizę wychylenia obiektów na terenach górniczych z uwzględnieniem właściwości podłoża, ocenę wpływu nachylenia terenu spowodowanego podziemną eksploatacją górniczą na wychylenie obiektów budowlanych czy wreszcie wpływ konstrukcji budynków na ich wychylenie w warunkach eksploatacji górniczej. Rozpoczął również w ramach pracy badawczej badania dotyczące wpływu wstrząsów górniczych na stan konstrukcji murowych. Prowadzi także badania z zakresu wpływu statycznych oddziaływań górniczych na sieci uzbrojenia podziemnego.
Bierze udział w wielu konferencjach naukowych krajowych i zagranicznych. Opublikował 26 publikacji w formie referatów na konferencjach i artykułów w czasopismach technicznych.