Piotr Rychlewski

Piotr Rychlewski, Instytut Badawczy Dróg i Mostów

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej – specjalność: mosty i budowle podziemne. Od 1998 r. pracownik Instytutu Badawczego Dróg i Mostów – kierownik Pracowni Inżynierii Geotechnicznej w Zakładzie Geotechniki. Specjalista w dziedzinie szeroko pojętej geoinżynierii: fundamentowania, wzmacniania podłoża, głębokich wykopów i tunelowania.
Autor lub współautor blisko 100 publikacji z tego obszaru. Członek Rady Programowej Inżyniera Budownictwa – największego czasopisma dla inżynierów budowlanych. Członek Kolegium Redakcyjnego Inżynierii i Budownictwa.
Twórca licznych ekspertyz i opinii technicznych dotyczących fundamentowania, w tym posadowienia dużych wieżowców w Warszawie. Uczestnik wielu projektów dotyczących ścian szczelinowych, głębokich wykopów i fundamentów, w tym np. nadzoru naukowego nad wykonaniem posadowienia Stadionu Narodowego w Warszawie. Członek zespołu eksperckiego ds. projektów i realizacji centralnego odcinka II linii metra w Warszawie.
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego cyklu seminariów „Geotechnika dla Inżynierów”, gromadzącego każdorazowo kilkuset uczestników. Badacz nowych lub nietypowych rodzajów fundamentów.

Złe decyzje a dobre praktyki, czyli praktyczne spojrzenie na problem identyfikacji i oceny ryzyka w projektowaniu geotechnicznym

Wypracowane od ponad 30 lat normy europejskie oraz prace nad ich kolejną generacją, są motywowane nieustaną potrzebą rozwoju i dążeniem ich Autorów do realizacji zamierzeń budowlanych o lepszej, przyjaznej środowisku i wspólnej dla całej UE jakości. Przyjęcie za podstawę w projektowaniu teorii niezawodności i przeniesienie jej metod do norm budowlanych daje nowe możliwości, ale jednocześnie stwarza też szereg zagrożeń i problemów, z którymi przychodzi się zmierzyć.

Nowe pojęcia wykorzystywane w projektowaniu geotechnicznym, takie jak „reliability base design”, metoda obserwacyjna, czy doświadczenie porównywalne wymagają zmiany w sposobie myślenia i szerszego otwarcia na nowe wymagania stawiane geotechnice i budownictwu w Polsce.

Nadal powszechna praktyka do minimalizmu w zakresie liczby badań, a jednocześnie dokładne rozpoznanie podłoża gruntowego, stanowi podstawę podejmowania decyzji o zastosowaniu odpowiedniego w danych warunkach (poprawnego i ekonomicznego) rozwiązania dotyczącego konstrukcji i sposobu posadowienia obiektu. Ten proces decyzyjny obarczony jest zawsze mniejszym lub większym ryzykiem wynikającym z szeregu uwarunkowań ograniczających opis danego zjawiska, czy modelu współpracy konstrukcji z podłożem.

W referacie omówione zostaną przykłady skutków „złych decyzji” związanych z realizacją projektów geotechnicznych dla obiektów budownictwa komunikacyjnego. Jednocześnie wskazane zostaną działania wynikające z „dobrych praktyk”, które pozwoliłyby na uniknięcie opisanych negatywnych zjawisk w zakresie optymalizacji posadawiania obiektów w zróżnicowanych warunkach gruntowo-wodnych.