Mechanizm współpracy fundamentu płytowo-palowego z podłożem gruntowym
W fundamentach płytowo-palowych obciążenia są przenoszone zarówno przez pale, jak i grunt zalegający pod płytą fundamentową. Zazwyczaj pale przenoszą od 60% do 80% obciążeń całkowitych. Tego rodzaju fundamenty stosuje się pod ciężkimi obiektami posadowionymi na podłożu z plastycznych i twardoplastycznych gruntów spoistych (głównie ilastych). Nie powinno się ich projektować w przypadku, gdy w podłożu występują warstwy gruntów organicznych. Podobnie, w przypadku doprowadzania pali do warstw zagęszczonych gruntów niespoistych i skał, fundamenty płytowo-palowe tracą rację bytu. W obu tych przypadkach obciążenia z fundamentu przenoszone są niemal w całości przez pale. Często zdarza się w praktyce, że fundamenty płytowo-palowe projektowane są przy niewłaściwych założeniach.
Celem referatu będzie przeanalizowanie i wyjaśnienie mechanizmu pracy fundamentu płytowo-palowego. Omówione zostaną zjawiska zachodzące w gruncie i wzajemne interakcje pomiędzy palami, gruntem i płytą fundamentową oraz przytoczone wyniki wariantowych obliczeń przykładowego fundamentu kołowego zbiornika. Przedstawione zostaną również wyniki badań i pomiarów zachowania się rzeczywistych fundamentów płytowo-palowych wybranych budynków wysokich we Frankfurcie nad Menem.

dr hab. inż. Adam Krasiński, Politechnika Gdańska
Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej - specjalność: konstrukcje budowlane i inżynierskie (1989 r.). Od tego samego roku asystent w Katedrze Geotechniki PG. Od 1998 r. doktor nauk technicznych - rozprawa pt. „Analiza jednostkowego oporu gruntu niespoistego wzdłuż pobocznicy i pod podstawą pala w zależności od średnicy pala oraz uziarnienia i stanu naprężenia w gruncie”, zrealizowana pod kierunkiem prof. Andrzeja Tejchmana. Od 2013 r. doktor habilitowany nauk technicznych - rozprawa pt. "Pale przemieszczeniowe wkręcane. Współpraca z niespoistym podłożem gruntowym".
Od 1994 r. członek Polskiego Komitetu Geotechniki, w którym pełnił m.in. funkcje sekretarza i członka zarządu Oddziału Gdańskiego. Posiada certyfikat PKG.
Autor i współautor ponad 60 publikacji i prac naukowych, w tym 4 monografii oraz ponad 20 artykułów w języku angielskim. Do tego autor i współautor ponad 100 opracowań naukowo-technicznych, dotyczących praktycznych zagadnień i problemów szeroko rozumianej geotechniki.
Uczestnik kilkunastu konferencji i seminariów naukowych krajowych i zagranicznych. Członek komitetów organizacyjnych trzech konferencji.
W pracy naukowo-dydaktycznej zajmuje się szeroko rozumianą tematyką fundamentowania i mechaniki gruntów ze szczególnym ukierunkowaniem na fundamenty palowe, ale również na obudowy głębokich wykopów i budowle podziemne. Od 2008 r. kierownik Laboratorium Geotechniki przy Katedrze Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego.
Żonaty, ojciec czwórki dzieci. Mieszka w Gdańsku Osowie.

Głębokie wykopy – oddziaływania i technologie
Obecnie posadowienie obiektów inżynierskich realizowane jest bardzo często na głębokości kilku metrów poniżej powierzchni naturalnego poziomu terenu. Dalszą konsekwencją takiego rozwiązania jest fundamentowanie obiektów w gruntach uwarstwionych o zróżnicowanej nośności i najczęściej poniżej poziomu wody gruntowej. Obliczenia statyczne dla takich warunków nie stwarzają obecnie specjalnych trudności. Większym problemem jest ocena rzeczywistych oddziaływań w trakcie procesu budowy, które mogą wystąpić dość niespodziewanie w czasie realizacji.
W referacie przedstawiono kilka przykładów realizacji głębokich wykopów, gdzie oddziaływanie gruntu, wody, odprężenie podłoża, uwarstwienie gruntu, elementy starych istniejących fundamentów miały istotny wpływ na ostateczną technologię zabezpieczenia wykopu i cały proces realizacji fundamentów.

prof. dr hab. inż. Kazimierz Gwizdała, Politechnika Gdańska
Ukończył studia w Instytucie Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej. Jest doktorem nauk technicznych – stopień został nadany uchwałą Instytutu Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej. Tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budownictwa − geotechniki, uzyskał na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Gdańskiej. Odbywał staże naukowo-badawcze i zawodowe w Danish Geotechnical Institute, Swedish Geotechnical Institute, Aalborg University i Ghent University. Jest członkiem ISSMFE, European Reginal Technical Committee 3 „Piles”, ERTC 3 oraz rzeczoznawcą NOT w zakresie geotechniki i fundamentowania.
Jest autorem prac naukowo-badawczych dotyczących nośności i osiadań pali fundamentów palowych w złożonych warunkach gruntowych oraz w zakresie stateczności i ochrony zboczy i klifów. Zajmuje się klasycznymi i probabilistycznymi metodami analizy, analityczną oceną pełnej krzywej osiadania dla pali pojedynczych z zastosowaniem funkcji transformacyjnych t-z oraz q-z, oceną stateczności fundamentów palowych z wykorzystaniem badań in situ, szczególnie sondy statycznej CPT, pracami wdrożeniowymi dotyczącymi wzmacniania podstaw pali wielkośrednicowych. Jest również współautorem normy palowej PN-83/B-02482. Współpracował przy opracowaniu „Wytycznych technicznych projektowania pali wielkośrednicowych w obiektach mostowych”, 1993. Prowadzi w ramach NOT szkolenia dotyczące PN-81/B- 03020 oraz PN-83/B-02482. Jego opublikowany dorobek naukowy obejmuje ogółem około 250 prac naukowych, naukowo-badawczych i naukowo-technicznych. Na szczególne podkreślenie zasługuje, wydanie przez Wydawnictwo Naukowe PWN w Warszawie, monografii indywidualnej: „Fundamenty Palowe. Technologie i obliczenia”, Tom 1 i „Fundamenty Palowe. Badania i zastosowania”, Tom 2.

Zagadnienia obliczeniowe związane z analizą i projektowaniem głębokich wykopów
Modelowanie i analiza obliczeniowa zagadnienia głębokiego wykopu mogą być wykonywane przy różnych założeniach dotyczących schematu statycznego, warunków początkowych, warunków odpływu i filtracji, czasu realizacji, modeli materiałowych oraz parametrów gruntowych. Prawidłowe przyjęcie tych założeń jest kluczowe w świetle bezpieczeństwa i ekonomii wykonawstwa projektowanej konstrukcji głębokiego wykopu. Dotyczy to również oszacowanie możliwie dokładnego wpływu głębokiego wykopu na konstrukcje znajdujące się w jego otoczeniu. Referat będzie dotyczył przeglądu metod modelowania ze szczególnym uwzględnieniem analiz numerycznych metodą elementów skończonych oraz przyjmowania odpowiednich modeli materiałowych. Zaprezentowane zostaną uwagi dotyczące obliczeń z użyciem metod, które weszły już w standard w ramach dostępnych systemów obliczeniowych oraz bardziej zaawansowanych podejść, które znajdą zastosowanie w przyszłości w miarę rozwoju metod badania charakterystyk materiałowych podłoża gruntowego i implementacji nowych narzędzi obliczeniowych.

dr hab. inż. Marcin Cudny, Politechnika Gdańska 
Absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska Politechniki Gdańskiej, Katedra Geotechniki. W latach 1999-2000 i od 2003 r. adiunkt na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej - Katedra Geotechniki, Geologii i Budownictwa Wodnego. W międzyczasie pracownik naukowy w Instytucie Geotechniki Uniwersytetu w Stuttgarcie.
Od 1999 r. doktor, a od 2013 r. doktor habilitowany - praca habilitacyjna dotyczyła modelowania konstytutywnego gruntów drobnoziarnistych. Autor wielu artykułów w branżowych czasopismach. Twórca i współtwórca licznych ekspertyz i projektów w zakresie geotechniki, budownictwa morskiego i wodnego, chodzi np. o projekt fundamentu budynku Sea Towers w Gdyni, projekt posadowienia pylonu Mostu Rędzińskiego we Wrocławiu. Były członek zespołu konsultantów naukowych przy budowie tunelu pod Martwą Wisłą w Gdańsku. Od 2004 r. członek Polskiego Komitetu Geotechniki, od 2009 r. Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, a od 2016 r. Sekcji Geotechniki i Infrastruktury Podziemnej Polskiej Akademii Nauk.