Ryzyko przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych
W ostatnich latach realizowano duże projekty dotyczące renowacji ogólnospławnych przewodów kanalizacyjnych o przekrojach przełazowych. Przewody takie, oprócz odprowadzania ścieków i wód opadowych, mają także udział w ich retencjonowaniu. Potrzeba taka wiąże się z obserwowanymi od dłuższego czasu zmianami klimatycznymi charakteryzującymi się występowaniem intensywnych opadów deszczu i towarzyszącym im lokalnym podtopieniom na terenach zurbanizowanych. Dążąc do zminimalizowania strat związanych z podtopieniami, dąży się do wykorzystania nie tylko retencji naturalnej, ale także innych możliwości retencji, w tym wynikającej z kubatury istniejących przewodów kanalizacyjnych. W konsekwencji przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych inwestorzy coraz częściej dążą do zastosowania metod, które w minimalnym stopniu będą wiązały się ze zmniejszeniem przekroju poprzecznego, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać retencję istniejących kanałów. Przewody kanalizacyjne o przekrojach przełazowych wymagające renowacji zbudowane są najczęściej z betonu lub żelbetu, a najstarsze są o konstrukcji ceglanej. W przypadku takich przewodów przy wyborze metody renowacji najmniejszą redukcję przekroju poprzecznego daje zastosowanie wykładziny utwardzanej na miejscu (CIPP) lub renowacja z zastosowaniem tzw. chemii budowlanej. Są to metody obarczone ryzykiem i dlatego wymagają one dużej staranności z uwagi na możliwości popełnienia błędów.

prof. dr hab. inż. Cezary Madryas, rektor Politechniki Wrocławskiej
Studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej w latach 1971–1976. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1982 r., a doktora habilitowanego w 1993 r. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadano mu w 2003 r. Od 2007 r.pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego.
Profesor jest promotorem lub opiekunem sześciu obronionych (z wyróżnieniem) prac doktorskich oraz czterech przewodów doktorskich w toku. Wielokrotnie opracowywał recenzje prac na stopień doktora oraz doktora habilitowanego, do tytułu profesora i do godności doktora honoris causa. Jest autorem wielu recenzji wydawniczych monografii i podręczników akademickich, a także dużej liczby artykułów i referatów w czasopismach technicznych i naukowych, w tym w trzech indeksowanych przez Filadelfijski Instytut Informacji Naukowej (Tunnelling and Underground Space Technology, Water Research, Archives of Civil and Mechanical Engieering), a także w takich periodykach zagranicznych jak Journal of Civil Engeneering and Architecture, Water Science czy The Hong Kong Institution of Engineers Transaction. Jest członkiem komitetów redakcyjnych czasopism: Archives of Civil and Mechanical Engineering, Inżynieria Bezwykopowa i Geoinżynieria.
Działalność naukowa profesora jest wysoko oceniania: w 2005 r. został laureatem prestiżowego konkursu Fundacji na rzecz Nauki Polskiej o subsydia profesorskie (edycja: „Mistrz 2005” – temat badawczy: „Strategia przystosowania konstrukcji sieci kanalizacyjnych dla potrzeb miasta przyszłości”). Projekt ten realizował do 2008 r., kiedy został wybrany do pełnienia funkcji Prorektora Politechniki Wrocławskiej ds. Rozwoju.
Uczelniane Kolegium Elektorów wybrało go na rektora Politechniki Wrocławskiej na kadencję 2016–2020. Funkcję tę zaczął pełnić 1 września 2016 r.
Profesor jest autorem lub współautorem 480 prac udokumentowanych w systemie DONA, w tym ponad 170 naukowych prac opublikowanych (z czego 65 o zasięgu międzynarodowym) oraz 290 sprawozdań z badań wykonanych na rzecz gospodarki narodowej (raporty SPR).