Ryzyko przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych
W ostatnich latach realizowano duże projekty dotyczące renowacji ogólnospławnych przewodów kanalizacyjnych o przekrojach przełazowych. Przewody takie, oprócz odprowadzania ścieków i wód opadowych, mają także udział w ich retencjonowaniu. Potrzeba taka wiąże się z obserwowanymi od dłuższego czasu zmianami klimatycznymi charakteryzującymi się występowaniem intensywnych opadów deszczu i towarzyszącym im lokalnym podtopieniom na terenach zurbanizowanych. Dążąc do zminimalizowania strat związanych z podtopieniami, dąży się do wykorzystania nie tylko retencji naturalnej, ale także innych możliwości retencji, w tym wynikającej z kubatury istniejących przewodów kanalizacyjnych. W konsekwencji przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych inwestorzy coraz częściej dążą do zastosowania metod, które w minimalnym stopniu będą wiązały się ze zmniejszeniem przekroju poprzecznego, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać retencję istniejących kanałów. Przewody kanalizacyjne o przekrojach przełazowych wymagające renowacji zbudowane są najczęściej z betonu lub żelbetu, a najstarsze są o konstrukcji ceglanej. W przypadku takich przewodów przy wyborze metody renowacji najmniejszą redukcję przekroju poprzecznego daje zastosowanie wykładziny utwardzanej na miejscu (CIPP) lub renowacja z zastosowaniem tzw. chemii budowlanej. Są to metody obarczone ryzykiem i dlatego wymagają one dużej staranności z uwagi na możliwości popełnienia błędów.

dr inż. Andrzej Kolonko, Politechnika Wrocławska
Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej. Specjalizuje się w dziedzinie szeroko rozumianej infrastruktury podziemnej miast. Od wielu lat jest sekretarzem organizacyjnym międzynarodowej konferencji naukowo-technicznej pn. „Infrastruktura podziemna miast”.
Promuje upowszechnienie nowoczesnych technologii bezwykopowych, biorąc udział w specjalistycznych szkoleniach.  Prowadzi działalność dydaktyczną na wydziałach Budownictwa Lądowego i Wodnego, Inżynierii Środowiska oraz Architektury Politechniki Wrocławskiej. Jest promotorem magisterskich prac dyplomowych, w tym nagrodzonej w konkursie organizowanym przez PZITB.
Dzięki dobrej znajomości języka angielskiego i niemieckiego rozwija współpracę z zagranicznymi ośrodkami naukowymi i firmami, co pozwala na ciągłą aktualizację wiedzy i przekazywanie jej studentom.
Jest autorem i współautorem wielu publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych w tym książek: „Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych”, „Mikrotunelowanie” oraz  „Renowacja przewodów wodociągowych metodą cementowania”
Ponadto jest autorem i współautorem trzech patentów oraz wzoru użytkowego.
Pełnione funkcje:
- sekretarz organizacyjny cyklicznej konferencji „Infrastruktura podziemna miast”
- członek zespołu redakcyjnego miesięcznika Inżynieria Bezwykopowa
- członek komisji rewizyjnej Polskiego Stowarzyszenia Technologii Bezwykopowych
- członek ITA – AITES Polska (International Tunnelling Association)
- członek EFUC – European Forum on Underground Construction
- członek PZITB – Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa
- członek wydziałowej komisji dyplomowej
- członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego – Komitet Techniczny 140
Nagrody:
- Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne wielokrotnie otrzymywał nagrody  rektora, dziekana i dyrektora instytutu.
- 2003 – nagroda za monografię (współautor) pt. „Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych” na Targach Książki Akademickiej „Atena”, Warszawa 2003.
- 2007 – nagroda Ministra Budownictwa za monografię (współautor) pt. „Mikrotunelowanie”, wydanej przez Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne.