Ryzyko przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych
W ostatnich latach realizowano duże projekty dotyczące renowacji ogólnospławnych przewodów kanalizacyjnych o przekrojach przełazowych. Przewody takie, oprócz odprowadzania ścieków i wód opadowych, mają także udział w ich retencjonowaniu. Potrzeba taka wiąże się z obserwowanymi od dłuższego czasu zmianami klimatycznymi charakteryzującymi się występowaniem intensywnych opadów deszczu i towarzyszącym im lokalnym podtopieniom na terenach zurbanizowanych. Dążąc do zminimalizowania strat związanych z podtopieniami, dąży się do wykorzystania nie tylko retencji naturalnej, ale także innych możliwości retencji, w tym wynikającej z kubatury istniejących przewodów kanalizacyjnych. W konsekwencji przy renowacji przełazowych przewodów kanalizacyjnych inwestorzy coraz częściej dążą do zastosowania metod, które w minimalnym stopniu będą wiązały się ze zmniejszeniem przekroju poprzecznego, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać retencję istniejących kanałów. Przewody kanalizacyjne o przekrojach przełazowych wymagające renowacji zbudowane są najczęściej z betonu lub żelbetu, a najstarsze są o konstrukcji ceglanej. W przypadku takich przewodów przy wyborze metody renowacji najmniejszą redukcję przekroju poprzecznego daje zastosowanie wykładziny utwardzanej na miejscu (CIPP) lub renowacja z zastosowaniem tzw. chemii budowlanej. Są to metody obarczone ryzykiem i dlatego wymagają one dużej staranności z uwagi na możliwości popełnienia błędów.

dr inż. Leszek Wysocki, Politechnika Wrocławska
Ur. 1 lipca 1954 r. Od 1978 r. pracuje na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej. Jest autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji naukowych (w tym trzech monografii) z zakresu budownictwa podziemnego i obiektów gospodarki wodno-ściekowej. Opracował lub współtworzył kilkaset ekspertyz technicznych dotyczących przede wszystkim trwałości budowli podziemnych, zwłaszcza sieci infrastruktury podziemnej miast.