Budowa farm wiatrowych na Bałtyku a technologie bezwykopowe w Polsce

Zgodnie z zapowiedziami gremiów rządowych wyartykułowanymi w „Polityce energetycznej Polski do 2040”, do 2030 roku morska energetyka wiatrowa charakteryzować się ma mocą 5.9 GW, a pierwsze instalacje wiatrowe na polskich obszarach morskich powstać mają już w 2026 roku. A do roku 2040 osiągnięty ma zostać poziom 11 GW.
Wstępnie, Krajowy Plan Odbudowy przewidywał wsparcie morskiej energetyki wiatrowej jako ważnego elementu rozbudowy potencjału gospodarczego kraju, z inwestycjami rzędu 3,25 mld euro.
Szacunki dotyczące zrealizowania tych projektów wiatrowych do 2040 mówią nie tylko o potrzebie wybudowania 700 wiatraków i 27 trafostacji na Bałtyku, ale i konieczności obsadzenia co najmniej 9 tys. miejsc pracy stworzonych bezpośrednio przy budowie i obsłudze farm wykwalifikowanymi kadrami co wymaga zdecydowanych działań zapewniających szkolenie i kształcenie inżynierów i pracowników technicznych oraz produkcyjnych.
Z raportu Pomorskiego Centrum Kompetencji Morskiej Energetyki Wiatrowej wynika, że część zawodów i kompetencji niezbędnych w poszczególnych etapach realizacji tak złożonego procesu tj. przygotowaniu inwestycji, instalacji i obsłudze turbin, realizacji prac związanych z fundamentami i instalacjami elektrycznymi czy wreszcie utrzymaniu morskich farm wiatrowych, nie jest jeszcze w pełni realizowana czy to przez szkoły zawodowe czy uczelnie wyższe. Są oddolne inicjatywy w tej dziedzinie, jednak bez rozwiązań systemowych okazać się może, że zbudowanie przewag konkurencyjnych bez odpowiedniej kadry jest po prostu niemożliwe, a beneficjentami ogromnej puli pieniędzy (szacunki mówią o 130-150 mld zł.), na rozwój MEW będą w dużym stopniu firmy zagraniczne.
Znaczącą część tych pieniędzy będą mogły zagospodarować także polskie firmy zajmujące się technologiami bezwykopowymi mogącymi pokonywać linię brzegową w celu instalowania wejść w ląd kablami energetycznymi z farm wiatrowych. Proces ten już się co prawda rozpoczął, ale jeszcze bardzo dużo jest do zrobienia.
Autor w swojej prezentacji przedstawi całą gamę technicznych możliwości wykonania tego typu przekroczeń. Opisując ich zalety, wady i ograniczenia oraz pułapki czyhające na Wykonawcę.

Studia magisterskie ukończył w roku 1990 na Wydziale Wiertniczo-Naftowym AGH. Od 1990 roku jest pracownikiem Wydziału Wiertnictwa, Nafty i Gazu AGH. W roku 2000 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w roku 2014 stopień doktora habilitowanego na tym samym Wydziale. Obecna dyscyplina naukowa: inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka. Główne kierunki działalności naukowej to: technologie bezwykopowe, wiertnictwo, geoinżynieria. Aktualnie jest kierownikiem Katedry Wiertnictwa i Geoinżynierii na WWNiG Akademii Górniczo – Hutniczej im. St. Staszica w Krakowie. W latach 2008-2016 był prodziekanem ds. studiów stacjonarnych. Kierownik studiów podyplomowych „Nowoczesne technologie wykopowej budowy rurociągów”. Autor i współautor ponad 120 publikacji, 100 opinii i opracowań dla przemysłu, promotor blisko 70 prac magisterskich i ponad 50 inżynierskich. Jest zapalonym wędkarzem, byłym sportowcem i koneserem dobrej kuchni.